Vuko Drakainnen trafia do świata, który wydaje się znać od podszewki. Dwa lata intensywnego szkolenia i wiadomości z cyfrala (który daje mu też niesamowite umiejętności nadczłowieka) – to gwarancja przetrwania w nowym miejscu, którego – pomimo obszernej wiedzy – ani trochę nie rozumie. Jego misją jest odnalezienie swoich poprzedników – Ziemian wysłanych tu w celach badawczych. Spotkanie z pierwszym z naukowców – zamienionym w drzewo – zasiewa w nim ziarno niepewności. Czy to możliwe, żeby gdzieś we wszechświecie istniała magia? I czym jest przerażająca zimna mgła, według miejscowych zwiastująca wojnę bogów?
W powieści występuje aż trzech narratorów – oprócz wszechwiedzącego jest też sam Vuko, a trzeci to młody władca Tygrysiego Tronu, którego historia nie jest bezpośrednio połączona z głównym wątkiem (przynajmniej nie w pierwszym tomie). Grzędowicz ma oryginalne pióro, ale czasami gubi się trochę i zaczyna serwować czytelnikowi trudne do przyswojenia sekwencje równoważników zdań, które mnie osobiście irytowały, zamiast tworzyć klimat.
Bujna wyobraźnia, której mocy twórczej Grzędowicz na pewno potrzebował do stworzenia tak przejmującego, pełnego mroku i niesamowitości świata, zwiodła go pod sam koniec powieści. Kraina Węży i ich nieoczekiwany władca były dla mnie trudną do przełknięcia pigułką. Dlatego do lektury następnego tomu podchodzę z obawą, że misternie kreowany od początku klimat zostanie bezpowrotnie zniszczony. Mimo to nie zamierzam rezygnować z dalszej lektury, bo – trzeba to przyznać – historia mnie zaintrygowała. Nurtują mnie zwłaszcza dalsze losy Młodego Tygrysa i to, jak jego historia wiąże się z misją Vuko.
Podsumowując, pierwszy tom „Pana Lodowego Ogrodu” Jarosława Grzędowicza to bardzo udana mieszanka science fiction, grozy i fantasy, a do tego zajmująca i nieszablonowa lektura – jak na pierwsze spotkanie z tym pisarzem, jestem bardzo zadowolona.