Najnowsza nowela Douglasa Clegga (to bardzo krótka książka) to cudownie straszna i przepięknie ilustrowana opowieść o dziewczynce z XIX wieku, która przeprowadza się do tajemniczej rodzinnej posiadłości na angielskiej wsi. Stary Marsh, ogrodnik, zna historie z mrocznej przeszłości majątku i właśnie on opowiada młodej Isis i jej braciom, bliźniakom o imionach Harvey i Spence, o starym grobowcu, wyglądającym na morze, a także historie tych, którzy próbowali przez niego powrócić do świata żywych.
Clegg doskonale tworzy atmosferę: gdy młodzi próbują dostosować się do nowej sytuacji w obcym miejscu, doskonale czuć mroczny, zimny i złowrogi klimat. Trójka rodzeństwa próbuje żyć szczęśliwym, normalnym życiem, a jednym z ich ulubionych zajęć jest wystawianie sztuk, w tym egipskich opowieści, w których młodą Iris gra Isis. Ich życie, jeśli nie do końca szczęśliwe, jest przynajmniej satysfakcjonujące. Dopóki w strasznym wypadku nie ginie jeden z ukochanych braci Isis. Wtedy przychodzi ból, żal i smutek. Czy Isis była winna jego śmierci? Czy zniesie taki ból? I przede wszystkim, czy może sprowadzić go z powrotem?
Historie starego Marsha były ostrzeżeniem: ostrzeżeniem, by nigdy nie wskrzeszać umarłych. Ale żal i młodość czasami sprawia, że słyszymy tylko to, co chcemy usłyszeć, a ignorujemy następujące po tym złowieszcze ostrzeżenia. Iris – którą stała się Isis, siostrą i żoną Ozyrysa, boga zaświatów – pamięta tylko rytuał, który może sprowadzić jej brata, a zapomina powody, dla których nie powinna go odprawiać.
To mroczna i świetnie opowiedziana historia; dobre i szybkie czytadło. Jej dopełnieniem są cudowne rysunki Glenna Chadbourne’a. Są świetne. Sugestywne, nastrojowe, genialnie wykonane. Zgodnie z tym, co pisze Publishers Weekly, wydawca był tak poruszony grafikami, że na ich podstawie stworzono nawet grę. Oczywiście ci bardziej zrzędliwi powiedzą, że gra jest tylko narzędziem reklamy (i to rzeczywiście prawda), ale także daje tym wspaniałym ilustracjom więcej życia, prezentując wiele czarno-białych scen z książki w postaci kolorowych obrazków, w których trzeba szukać różnic. Aby w nią zagrać, albo przeczytać więcej na temat samej książki, wejdź tutaj. Klimatyczna muzyka użyta jako akompaniament tylko dodaje grze uroku.
Kup tę książkę dla historii, ale zatrzymaj ją dla sztuki.
—
tłumaczenie: Agnieszka Brodzik
recenzja pochodzi z serwisu SFScope.com i została zamieszczona na Carpe Noctem za zgodą autora