Dominus

Rozpoczyna się dość nietypowo, bo… cudami. Alexander zajmuje się rubryką ze skandalami watykańskimi i właśnie bierze się za temat dziwnego przybysza, który pojawił się w czasie mszy odprawianej przez papieża i na widok którego cała Gwardia Szwajcarska pada na kolana. Po tym wydarzeniu dochodzi do cudownych uzdrowień ślepców i chorych na raka. Ginie dwóch profesorów, którzy chwalili się, że posiadają informację dyskredytujące nieznajomego. Po tym, jak Alexander odkrywa ciało jednego z nich, kontaktuje się z dawną przyjaciółką, Gabriellą, która pracuje w policji. Gdy para spotyka się w mieszkaniu Alexandra, ktoś ich atakuje. Od teraz próbują rozwikłać zagadkę, jednocześnie ukrywając się przed płatnymi zabójcami.
Niby dzieje się tak wiele, w życiu bohaterów piętrzą się kłopoty, a ja przez większość lektury się nudziłam, bo wszystko niby jest poprawne (minus nielogiczności), ale tak jakoś bez życia zupełnie. Za to pod koniec spotkało mnie ogromne rozczarowanie, nawet większe niż dziury w fabule, i potwornie mnie kusi, by od razu wam je zdradzić. Może gdyby cała książka była bardziej oryginalna dałoby się to przełknąć i nawet działałoby na korzyść, ale w tej formie wygląda to tak, jakby Fox uznał tego niezwykłego przybysza za element dodający książce sto punktów do fajności i nie przejmował się już zupełnie uatrakcyjnieniem całej reszty, a problemy z logiką wydały mu się błahostką przy takim zakończeniu, jakie sobie wymyślił. Można też odnieść wrażenie, że po tym olśnieniu resztę książki potraktował wręcz… skrótowo.
Co poza tym? Moim zdaniem bohaterowie są nijacy, a antagoniści również niczym szczególnym się nie wyróżniają. Ot, zły ksiądz i wpływowa kobieta pragnąca zemsty. Przy czym motywacja Cateriny jest nielogiczna, wręcz idiotyczna. Podobnie wątek uzdrowień, gdy już zostaje w pełni wyjaśniony, okazuje się bzdurą do kwadratu.
Krótka piłka: nie warto. Za dużo zbiegów okoliczności, za dużo absurdów, a za mało fajnej, rzetelnie napisanej i wciągającej akcji. Nijakość, przeciętność i sztampa podlana sosem nielogiczności – tak można w skrócie opisać „Dominusa”.