Powinna była pójść do domu razem z innymi. Kelly Staples gapiła się na swoje odbicie w spękanym i poplamionym lustrze; próbowała znaleźć jakiś sens w tym, co widzi. To przecież nie mogła być jej twarz. Tusz do rzęs rozmazał się pod oczami, ciemne smugi z drobinkami czarnej masy nie chciały zejść, choćby nie wiem jak mocno je ścierała. Resztki podkładu pozlepiały się w grudy wokół nosa i na czole, gdzie skóra wyglądała na suchą. Policzki miała czerwone, a na podbródku zauważyła plamę – na pewno tam jej nie było, kiedy szykowała się do wyjścia. Usta miała zwiotczałe, wilgotne i do tego zabrudzoną czymś bluzkę. Z wysiłkiem pochyliła głowę, żeby obejrzeć zniszczenia. Wino, pomyślała półprzytomnie. Oblała się czerwonym winem. Pamiętała mgliście, jak śmiała się histerycznie, odciągając od ciała mokrą tkaninę i proponowała komuś, jakiemuś mężczyźnie, którego nigdy wcześniej nie widziała, wyssanie wina z bluzki, żeby się nie zmarnowało. Faye odciągnęła ją na bok i syknęła do ucha ze złością, żeby się zachowywała. Tylko że, jak przypomniała jej Kelly czy też usiłowała przypomnieć, tego wieczoru chodziło właśnie, żeby się źle zachowywać. Urządziły sobie z dziewczynami wieczór wolności, odwiedzając kolejne puby w Richmond. Wystrojone, pijane, w doskonałych humorach. Zbliżał się koniec semestru i potrzebowały przerwy, wszystkie. Zwłaszcza ona, bo trzy tygodnie wcześniej zerwała z PJ. Gwoli ścisłości, on z nią zerwał. Byli razem dwa lata, a on odrzucił wszystko, co ich łączyło, żeby się uganiać za Vanessą Cobbet, tą tłustą krową. Łza spłynęła Kelly po policzku, ześlizgując się po resztkach makijażu. Zaczęły od białego wina jeszcze w domu, szykując się na imprezę. Kelly wypiła kilka kieliszków. Potrzebowała tego, żeby uspokoić skołatane nerwy. I to jej zapewniło niezłe rozpoczęcie wieczoru. Pomieszczenie za nią chwiało się i kołysało na boki. Zamknęła oczy i całym ciężarem ciała zawisła na umywalce, jakby to miało jej jakoś pomóc. Wcześniej ją mdliło; na pewno poczuje się lepiej, gdy zwymiotuje. Za jej plecami stuknęły drzwi kabiny. Koścista kobieta w średnim wieku przeszła obok niej, rzucając spojrzenie, które mówiło: „Jesteś za młoda, żeby być w takim stanie”. Kelly pomyślała, ale nie miała odwagi powiedzieć: „Tak, a ty jesteś za stara, żeby w ogóle tu być”. Ciasna toaleta – dwie kabiny i dwie umywalki wciśnięte w wąski narożnik pubu – cuchnęła agresywnym odświeżaczem powietrza i, za sprawą Kelly, słodko-kwaśnym zapachem przetrawionego wina. Wyposażenie wnętrza zdradzało, że ostatni remont był w latach osiemdziesiątych, o ile nie wcześniej. Różowa porcelana i różowo- -brązowe zasłony w kwiatowy wzór na oknie z matowego szkła. Reszta pubu wyglądała niewiele lepiej, choć przyćmione światło ukrywało zniszczenia. Jolly Batman miał już najlepsze lata za sobą, podobnie jak większość jego bywalców, lecz mimo to pękał w szwach zatłoczony lubiącymi wypić klientami. We wszystkich pubach nad rzeką roiło się od ludzi; był czwartkowy wieczór, nieoficjalny początek weekendu i większość wyszła z domu, żeby się zabawić, także Kelly. Jednak po drodze coś się zepsuło i było nie tak, jak miało być. Reszta dziewczyn wyszła, co Kelly pamiętała jak przez mgłę, mówiąc jej, żeby wzięła taksówkę, gdy zechce wrócić do domu. Tańczyła z chłopakiem, którego nie znała, kiedy Faye próbowała ją namówić do wyjścia, ale odmówiła. Wtedy wydawało jej się to całkiem sensowne. Miała ochotę się zabawić. Nie nalegały i ją zostawiły. Nie mogła zrozumieć, dlaczego tak się stało. – Jestem zalana – powiedziała na głos, próbując nawiązać kontakt wzrokowy z niewyraźną postacią w lustrze. – Muszę wracać do domu. Zawartość torebki wysypała się do umywalki. Pozbieranie wszystkiego wymagało czasu; ręce poruszały się niezbornie, poza tym było tego dużo – pióro, puder, klucze, bilet autobusowy, trochę drobnych, trzy papierosy, które wypadły z paczki i zamokły. Nakrętka od tubki z błyszczkiem spadła i gdy Kelly po niego sięg­nęła, lepka czerwona substancja chlapnęła na różową porcelanę umywalki. Przez moment wyglądała jak krew. Kiedy otworzyła drzwi, uderzyły ją hałas i żar; stanęła, próbując sobie przypomnieć, w którą stronę powinna pójść. Zaświtało jej mgliście, że drzwi do świata zewnętrznego znajdują się po lewej stronie, i zaczęła się przeciskać przez tłum. Szła wyprostowana, udając trzeźwą, z ramionami odciągniętymi do tyłu i wysoko uniesioną głową. Nikt nie dał się nabrać, poza samą Kelly. Przy drzwiach ścisk był jeszcze większy, palacze wchodzili i wychodzili na taras. – Przepraszam – wymamrotała, bezskutecznie próbując wyminąć postawnego mężczyznę, który jakby jej nie słyszał, aż wpadła mu na plecy. – Potrzebujesz taksówki, skarbie? Pozwól, że ci pomogę. – Głos zabrzmiał tuż przy jej uchu i męskie ramię objęło ją w pasie. – Czas wracać do domu, młoda damo. Nie wyrażając świadomej zgody, poczuła, że przesuwa się naprzód, prowadzona zręcznie i szybko przez tłum, aż znaleźli się na zewnątrz. Noc była pogodna, ale zimna, mróz zaczynał się dawać we znaki. Odwróciła się, gotowa dziękować wybawcy, i ujrzała przed sobą obcego mężczyznę w wieku jej ojca albo nawet starszego. Starała się skupić wzrok na jego twarzy, która falowała Kelly przed oczami w górę i w dół. Dostrzegła okulary bez oprawek wokół szkieł, włosy o barwie stanowczo zbyt ciemnej, by mogła być naturalna, i wąsy; uśmiechnięte usta poruszały się szybko: „Gdzie mieszkasz, moja taksówka jest tuż za rogiem, może zabierzesz się ze mną, odwiozę cię do domu, żaden kłopot, to niedaleko, nie mam nic lepszego do roboty, daj mi swoją torebkę, czy to są twoje klucze, zaopiekuję się tobą, nie martw się. Chyba nie chcesz być teraz na ulicy sama, nie w tym momencie, bo to niebezpieczne?”. Tak jakoś wyszło, że Kelly go usłuchała. Chciała odebrać mu torebkę i wrócić do domu bez pomocy, ale zgoda na jego propozycję wydawała się łatwiejsza. Choćby dlatego, że bolały ją stopy; buty na platformach, które wyglądały efektownie, zanim wyszła z domu, zgniatały jej palce i obcierały pięty, a cholewka prawego ściskała łydkę. Nie nadawały się na długi spacer. Poza tym miał rację, pozostawanie samej na ulicy nie było bezpieczne. Pomyślała ociężale, że ten mężczyzna jest miły, uprzejmy, dobrze wychowany, troskliwy. Tacy byli starsi mężczyźni, czyż nie? Dżentelmeni w każdym calu. PJ nigdy nie trzymał jej za rękę. Nigdy nie otwierał przed nią drzwi samochodu i nie czekał, żeby je zamknąć, gdy ona wsiądzie (trochę trudno, prawdę mówiąc, ale ten mężczyzna potrafił się zachować i wolał patrzeć przed siebie niż na jej spódnicę w miejscu, gdzie się podwinęła). Zwykle biorąc taksówkę, siadała z tyłu, ale otworzył przednie drzwi od strony pasażera, więc nie chciała być nieuprzejma. Wsiadł i włączył silnik. A potem, zanim ruszył, pomógł jej zapiąć pas. Wcisnął gaz, niepotrzebnie, i wycie silnika rozeszło się echem po całej ulicy. – Będzie ci przeszkadzać, jeśli zapalę? – spytała Kelly, trochę ryzykownie, i zdziwiła się, kiedy pokiwał głową. W samochodzie pachniało miętą i sosnowym odświeżaczem powietrza, ale te mocne zapachy nie zdołały zabić smrodu benzyny, jakby oblał sobie nią buty, gdy ostatnio tankował. Domyśliła się, że sam nie pali. Zgodził się jednak, żeby ona zapaliła, więc aż tak bardzo mu nie przeszkadzało. Jedynym suchym papierosem w paczce był ten szczęśliwy, ostatni, ten, którego Kelly zawsze odwracała ustnikiem do dołu, gdy otwierała nową paczkę, żeby go było widać; mały biały żołnierzyk stał dumnie obok jasnobrązowych filtrów całej reszty. Wetknęła go do ust i zakryła zwiniętą dłonią płomień zapalniczki, osłaniając się odruchowo przed wiatrem, którego nie było. Podniosła zapalniczkę za wysoko, omal nie przypaliła sobie włosów nad czołem. – Cholera. – Zamrugała oszołomiona, a potem spojrzała ze skruchą na nieznajomego. – Przepraszam. Nie powinnam przeklinać. Wzruszył ramionami. – Nie przeszkadza mi. Jak masz na imię? – Kelly. – Opuściła osłonę przeciwsłoneczną i przejrzała się w lusterku, strosząc przy tym grzywkę. – A ty jak się nazywasz? Zawahał się na sekundę. – Dan. – Skąd jesteś, Dan? Z Birmingham? – Zdawało jej się, że miał akcent z Midlands, ale zaprzeczył ruchem głowy. – Z tych okolic. – Tak? Pokiwał głową wpatrzony w drogę. Także spojrzała przez szybę, przyglądając się mijanym sklepom. Zmarszczyła czoło. – To nie ta droga. Nie odpowiedział. – To nie ta droga – powtórzyła zakłopotana, że marudzi, kiedy on jest taki uczynny. – Źle pojechałeś. Trzeba było wcześniej skręcić w lewo, a nie jechać prosto. – To lepsza trasa. – Nieprawda – odparła z irytacją. – Chyba wiem, jak się jedzie do mojego domu. Zmienił bieg i przyspieszył. – Hej! – rzuciła ostrzegawczym tonem, opierając się jedną ręką o deskę rozdzielczą, której powierzchnia była aż szorstka od kurzu. – Spokojnie. Samochód podskakiwał na drodze, jechał za szybko jak na jej gust. Mrugając z wysiłkiem, starała się skupić wzrok, pomyślała, że on wygląda na zdenerwowanego. Wargi miał spierzchnięte i co chwila przesuwał po nich językiem. Poczuła, że jej usta też stają się suche, i musiała się powstrzymywać, żeby nie zrobić tego samego. Nagle ogarnął ją chłód, wytrzeźwiała, alkoholowa mgła wyparowała, pozostawiając po sobie strach. Co ona zrobiła? Matka zawsze ją ostrzegała, żeby nie ufała obcym, a ona, proszę, siedziała w samochodzie z mężczyzną, którego nigdy wcześniej nie widziała, jechała nie wiadomo dokąd w ciemny czwartkowy wieczór. Ktoś zabijał młode kobiety, widziała taki nagłówek w gazecie taty. Cztery dziewczyny nie żyły, spalone i porzucone w odludnych miejscach. Dziewczyny takie jak ona. Policja nie miała pojęcia, kim jest zabójca ani jak go złapać. Był na wolności i polował na bezbronne kobiety, które same chodziły po mieście. Nawet Kelly – nigdy nie interesowała się specjalnie wiadomościami – o nim słyszała. Nie było późno, ulice tętniły życiem, ale ona jeszcze nigdy nie czuła się taka samotna. – Słuchaj, może byś mnie tu wysadził? Wolałabym pójść pieszo, jeśli ci to nie zrobi różnicy. – Nie denerwuj się. Samochód zatrzymał się na światłach. Kelly przesunęła ręką po drzwiach, szukając klamki. – Jest zepsuta – powiedział, nie odwracając głowy. – Drzwi można otworzyć tylko z zewnątrz. Siedź spokojnie i przestań się miotać. – Chcę wysiąść. – Jej głos wzniósł się na wysokie tony; kierowca skrzywił się, słysząc zapowiedź histerii. – Uspokój się z łaski swojej. Wypuszczę cię, jeśli tego chcesz. – Skręcił w wąską uliczkę między domami, pełną aut zaparkowanych po bokach. – Nie ma gdzie się zatrzymać. Zobaczmy tam dalej. „Tam dalej” była uliczka między ogrodami, ślepy zaułek niewidoczny z okien, co Kelly uświadomiła sobie z mocno walącym sercem. Miała wrażenie, że wyskoczy jej z piersi. Samochód zwolnił, a potem stanął. – Co się dzieje? Dlaczego się zatrzymujesz? – Myślałem, że chcesz wysiąść. Wypuszczę cię. – Zgasił silnik, potem światła i otoczyła ich ciemność. Kelly widziała obok siebie jedynie zarys sylwetki. Znów wyraźniej poczuła zapach mięty i ledwie wyczuwalny ślad benzyny i pomyślała o dziewczynach leżących tam, gdzie je porzucono, o ich płonących ciałach, o gazetowych nagłówkach „Palacz”. Poruszył się, ale mimo że nie wiedziała, czy sięga do niej w ciemnym samochodzie, bez zastanowienia, nawet nie zdając sobie sprawy, że wykonuje jakiś ruch, wyciągnęła nóż, który dał jej młodszy brat, nóż, który zabierał do szkoły na wypadek, gdyby trafił w środek bójki, nóż, który uwierał ją w kostkę od wielu godzin, scyzoryk z wąskim ostrzem i zdradliwie ostrym końcem; nie było nawet tyle światła, żeby ostrze błysnęło, kiedy zamachnęła się lewą ręką, celując nisko, w miękką część poniżej żeber, ale nad pasem, a on nie miał czasu w ogóle zareagować, zanim nóż znalazł się w nim, wyszedł z niego i znów się w niego wsunął, chociaż tym razem próbował chwycić ostrze, kiedy Kelly wyciągnęła nóż, który teraz był ciemny i mokry; mężczyzna chlipał, czuła go i czuła krew – jak u rzeźnika w gorący dzień, ten słodkawy odór – a potem się zsikał, a ona krzyczała; serce jej waliło głośno jak werbel, więc nawet nie usłyszała słów. Ale wciąż je powtarzała, kiedy przeczołgiwała się przez siedzenie na tył auta i szukała klamki w drzwiach, i wypadała na zewnątrz, działając instynktownie, rękami, całymi we krewi, przesuwała po lakierze karoserii; kolana się pod nią uginały, gdy próbowała biec w swoich głupich butach, zapominając o obolałych stopach. Wciąż coś mamrotała, kuśtykając uliczką w stronę domów, w stronę pomocy; oddech ranił jej płuca, jakby był piłą z zardzewiałymi zębami. To te słowa powiedziała do kobiety, kiedy ta wyszła do drzwi i krzyknęła na jej widok, i powiedziała je też policji, która przybyła na telefoniczne wezwanie, a potem lekarzom i pielęgniarkom w szpitalu. Tylko tego jednego była pewna, tylko to trzymało ją przy życiu. – Nie ja. Nie chcę być następna. Nie ja. Nie ja. Rozdział pierwszy Maeve Nie wiedziałam, gdzie jestem ani co robię, kiedy zadzwonił telefon; nie wiedziałam nawet, że to telefon mnie obudził. Wyłaniając się z głębokiej otchłani, starałam się unieść ciężkie powieki, gdy jedna część mojego mózgu próbowała odkryć, co mnie zaniepokoiło, a druga skupiła się na tym, jak uciszyć hałas. Składały się na niego dwa odgłosy: basowe mruczenie mojej komórki na stoliku przy łóżku i piskliwy dźwięk najbardziej irytującego dzwonka, jaki mogłam wybrać. Macając w ciemności, zawadziłam o telefon i udało mi się go zepchnąć ze stolika. Spadł klawiaturą do ziemi i wciąż dzwonił, ale odgłos był stłumiony przez dywan. Zraniłam go, ale nie zabiłam. Zysk był taki, że teraz trudniej było dosięgnąć aparat. Wychyliwszy się z łóżka pod niebezpiecznym kątem, przeczesując palcami włosie dywanu, próbowałam go chwycić. – Ych! Niuanse tonu zginęły w poduszce, ale zinterpretowałam odezwanie Iana jako „odbierz ten pieprzony telefon”, co mniej więcej pokrywało się z tym, co sama myślałam. Obok „która jest godzina?” i „czego ten idiota chce?”. Wreszcie złapałam telefon i po omacku naciskałam klawisze, dopóki nie przestał hałasować, jednocześnie próbowałam odczytać litery z wyświetlacza. Langton. Rob. Mrużąc oczy, sprawdziłam czas – 3.27. O wpół do czwartej nad ranem dzwonił do mnie detektyw Rob Langton. Budziłam się, mózg zaczynał działać, ale usta nie nadążały za zmianą planów i wciąż były bezwładne od snu. Kiedy się odezwałam, mój głos zabrzmiał tak, jakbym piła przez ostatnie – obliczyłam w myślach – trzy i pół godziny, zamiast złapać trochę snu, którego bardzo potrzebowałam. Trzy i pół godziny. To znaczyło sześć godzin snu w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu. Aż zacisnęłam powieki, nie powinnam robić tych obliczeń. Jakoś tak wyszło, że znając liczby, poczułam się jeszcze gorzej. – Obudziłem cię, Kerrigan? – Rozpoznałabym wszędzie ten nosowy akcent z Manchesteru. – Wiesz, że tak. Czego chcesz? Właściwie już wiedziałam. Istniały tylko dwa powody, dla których Rob Langton mógł do mnie dzwonić tak rano, i do tego podekscytowany. Pierwszy: znaleziono kolejne ciało. Drugi: złapali zabójcę. Tak czy inaczej nieprędko miałam znowu zasnąć. – Mamy go. – Niemożliwe. – Usiadłam na łóżku i zapaliłam światło, mrużąc oczy, zignorowałam jęk, który rozległ się obok mnie; starałam się skupić. – Gdzie? Jak? – Z małą pomocą. Miła młoda dama na mieście; nie zechciała być następna na liście Palacza i posłużyła się ostrym narzędziem. – Ale on żyje? – Serce mi waliło. – Jeśli nie żył, było po wszystkim. Żadnych odpowiedzi. Żadnego procesu. Żadnej sprawiedliwości. – Tak, jest w szpitalu, przechodzi operację. Dwie rany kłute zadane w brzuch; poharatała mu jelita. – Auu… – Tak, nie mogło się to zdarzyć milszej osobie. – Znamy go? – Przetarłam oczy wierzchem dłoni, starając się nie ziewać. – Nie. Nigdy wcześniej nie był aresztowany ani nie pojawił się w tym śledztwie. Westchnęłam. To niezbyt dobra wiadomość. Znaczyła, że wcale nie byliśmy bliscy złapania zabójcy. Po prostu mieliśmy szczęście. Chociaż jeszcze większe szczęście miała ta dziewczyna. Nie przepadałam za ludźmi noszącymi przy sobie noże, ale przez ostatnie tygodnie widziałam dość martwych kobiet, by uznać, że to całkiem niezły pomysł. – Nazywa się Vic Blackstaff. Miał przy sobie wszystkie dokumenty: prawo jazdy, legitymację służbową. Jest po pięćdziesiątce, pracuje na zmiany w telefonicznym biurze obsługi klientów w Epsom. Mieszka w Peckham. Przejeżdża przez południowo- -zachodnią część Londynu, jadąc do domu nad ranem. Mnóstwo okazji. – Starszy niż sądziliśmy – zauważyłam. – Ale praca na zmiany pasuje. Gdzie to się stało? – W Richmond. – Dalej niż zwykle. Do tej pory trzymał się Kennington, Stock­well, nigdy aż tak daleko jak Richmond. – Zmarszczyłam czoło. – Tak, ale tam, gdzie działał dotychczas, roi się od mundurowych. Logiczne, że mógł zapolować gdzie indziej, nie? – Rob sprawiał wrażenie przekonanego. Wzruszyłam ramionami. Jakim prawem miałabym krytykować seryjnego mordercę? – pomyślałam w duchu. – W tej chwili sprawdzają jego samochód – ciągnął Rob. – Czekamy w szpitalu. – Jacy my? – Ja i szef. I, niestety, komisarz Judd. Będziemy przesłuchiwać tę młodą kobietę, gdy tylko lekarze pozwolą nam z nią porozmawiać. Robią badania. – W jakim jest stanie? Czy ona… Nie chciałam kończyć zdania. Przeżyje? Jest ciężko pobita? Poparzona? Jak daleko się posunął? – Nic jej nie jest. To tylko wstrząs. Nic jej się nie stało, ale jeszcze nie pozwolono nam się z nią zobaczyć. Ona twierdzi, że jeszcze nie jest gotowa. – Ton Roba zdradzał, że jest poirytowany, co mnie rozzłościło. Miałaby się śpieszyć do rozmowy z policją? Przeżyła szok. Potrzebowała, żeby ktoś ją wysłuchał ze współczuciem. A ja byłam osobą, która idealnie się do tego nadawała. Energia wypełniła moje członki, adrenalina na razie wzięła górę nad zmęczeniem. Trzy godziny snu to całkiem dużo. Wstałam i szłam do drzwi, potykając się na gumowych nogach, bolały tak, jakbym poprzedniego dnia przebiegła trasę maratonu. – Zaraz tam będę. Może pozwolą mi z nią porozmawiać. – Bycie jedyną kobietą w zespole nadinspektora Godleya nie wiązało się z żadnymi wielkimi korzyściami, ale czasami bywało przydatne. – Czemu mnie to nie dziwi? Od zera do sześćdziesięciu w dziesięć minut, cała ty. – Przecież dlatego do mnie zadzwoniłeś, prawda? – Byłam już w łazience i zastanawiałam się, czy mogę zaryzykować siusianie, kiedy rozmawiam przez telefon. Usłyszałby. Musiałam zaczekać. – Wiedziałem, że chciałabyś tu być. – To jedynie połowa prawdy, pasowało im wszystkim, żebym tam była. Słyszałam, że Rob się uśmiecha, bywał zadowolonym z siebie gnojkiem, ale mogłam mu wybaczyć, przecież naprawdę chciałam tam być, a bez jego telefonu o niczym nie miałabym pojęcia, dopóki bym nie obejrzała wiadomości w telewizji. – Który to szpital? – Kingston. – Będę tam za pół godziny – powiedziałam, zanim się zastanowiłam. Z Primrose Hill do Kingston było daleko, a ja rozpaczliwie potrzebowałam wziąć prysznic. Włosy lepiły mi się do głowy. Nie ma mowy, żebym wyszła z brudnymi włosami. – Niech będzie czterdzieści minut. – Jesteśmy na OIOM-ie. Mamy wyłączone telefony, więc dzwoń na numer szpitala, gdybyś nas potrzebowała. – Dobrze. Odkręciłam wodę, zanim skorzystałam z toalety, ale mimo to nie była dostatecznie nagrzana, kiedy zmusiłam się do postawienia stopy w wykafelkowanym brodziku; skrzywiłam się, gdy strużki wody uderzyły w ciało pokryte gęsią skórką. Tarcza prysznica miała wielkość obiadowego talerza i tłoczyła ogromne ilości wody, szkoda tylko, że nie dość ciepłej. Przerost formy nad treścią, jak zwykle. Jednak to nie było moje mieszkanie, więc nie powinnam narzekać. Oficjalnie byłam jego współlokatorką, ale czułam się raczej jak gość. I to czasami niekoniecznie chciany. Dłonie zaciśnięte w pięści wetknęłam pod brodę, żeby chronić wewnętrzne ciepło; rozprostowanie palców i sięgnięcie po szampon, kiedy woda zaczęła się robić letnia, stanowiło spory wysiłek. Z pośpiechu upuściłam zakrętkę od szamponu; zaklęłam, gdy potoczyła się po kafelkach nachylonych w stronę odpływu. Zostawiłam ją tam, słysząc w głowie głos matki: „Pewnie, dalej już nie poleci…”. Dwie minuty później stanęłam na niej i stłumiłam skowyt bólu uniesionym łokciem, kiedy ostra krawędź wbiła mi się w stopę. Przeklinanie pomagało. Przeklinałam. Dużo. Tarłam skórę głowy, dopóki mnie nie rozbolały mięśnie ramion, potem spłukiwałam włosy tak długo, jak tylko mogłam sobie pozwolić, zaciskałam powieki, gdy piana spływała mi po twarzy. Błogosławieństwo być znowu czystym, radość wiedzieć, że sprawa dobiega końca. Pragnęłam stać tam z zamkniętymi oczami w nieskończoność; chciałam spać… Och, jak bardzo chciałam spać. Ale nie mogłam. Musiałam się zbierać do wyjścia. I zanim wyszłam spod prysznica, byłam w stanie, który w ostatnim czasie oznaczał przebudzenie. Wróciłam do sypialni i starałam się być cicho, ale nie udało mi się zapobiec brzękowi wieszaków, kiedy wyciągałam z szafy kostium. Zagryzłam wargę, słysząc poruszenie na łóżku za sobą. – Co jest? Nie mówiłabym nic do Iana, gdyby on się do mnie nie odezwał; przestrzegałam tej zasady, kiedy wstawałam i wychodziłam w środku nocy. Co niekoniecznie musiało znaczyć, że zauważył, iż istnieje jakaś zasada. – Spotkam się z mordercą. Wiadomość zaowocowała otwarciem jednego oka. – Dorwałaś go. Dobra robota. – Nie tylko moja, ale dzięki. Przewrócił się na plecy i uniósł ramię, zasłaniając oczy przed światłem. Znajdował się w swojej naturalnej pozycji, rozwalony na środku łóżka. Stłumiłam odruch, żeby go zepchnąć z powrotem na jego stronę, zamiast tego podciągnęłam kołdrę i go okryłam. „Patrz, jak o ciebie dbam. Widzisz, jaka jestem troskliwa”. – Mmm… – Z powrotem zapadał w sen. Zerwałam z kostiumu nylonowy worek nałożony w pralni, zwinęłam go w kulkę i wcisnęłam do kosza na śmieci. Powinnam była zrobić to wcześniej. Zmarszczyłam nos – kostium śmierdział chemikaliami i wcale nie miałam ochoty go na siebie wkładać. Prognozy zapowiadały zimny dzień i do tego deszcz. Pomyślałam tęsknie o dżinsach z nogawkami upchniętymi w cholewkach butów, grubych swetrach i długich dzierganych szalikach. Boże, ubieranie się po dorosłemu było bolesne. Usiadłam na brzegu łóżka, żeby się uporać z rajstopami, naciągałam je na wilgotną skórę ostrożnie, żeby się nie marszczyły. Woda kapała mi z włosów na ramiona, zimne strużki spływały po plecach. Nie miałam czasu tym się zająć. Nie miałam czasu na nieskazitelność. Powoli wciągnęłam rajstopy na uda i wstałam, żeby zakończyć wkładanie tej części garderoby. Nie był to najelegantszy moment ubierania, więc kiedy odwróciwszy się zobaczyłam, że Ian gapi się na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, wcale nie byłam zadowolona. – Więc to koniec? – Co masz na myśli? – Włożyłam koszulę, a potem wciągnęłam spódnicę, zapięłam ją szybko i wygładziłam na biodrach. Tak było lepiej. Godniej. Zauważyłam, że pasek jest luźny, a spódnica zaczyna się na biodrach, nie w talii. Przez to rąbek wypadał nie na kolanie, tylko pod nim; już nie wyglądało to ładnie, tylko niechlujnie. Potrzebowałam lepszego odżywiania. Potrzebowałam odpoczynku. – To znaczy, że koniec dochodzenia? Będziesz więcej w domu? – Prawdopodobnie. Nie tak od razu, bo musimy uporządkować dokumentację i przygotować wszystko dla prokuratury. Ale potem, owszem. Jeśli następny seryjny morderca nie podejmie dzieła Palacza, pomyślałam. Jeśli nic złego nie zdarzy się do Bożego Narodzenia. Jeśli wszyscy londyńscy przestępcy zrobią sobie wolne do końca roku. Szukałam butów, czółenek na średnich obcasach, które może nie były ostatnim krzykiem mody, ale mogłam w nich chodzić od rana do nocy bez najmniejszego uszczerbku dla stóp. Mogłam w nich nawet biegać w razie potrzeby. Jeden był w rogu pokoju, gdzie wylądował zrzucony z nogi machnięciem. Drugi znalazłam pod łóżkiem i musiałam się po niego nieelegancko wczołgać. – Nie cierpię tego, że musisz biec do nich na gwizdek. – W głosie Iana nie było już senności, tylko irytacja. Zrobiło mi się przykro. – To moja praca. – Ach, twoja praca. Wybacz. Nie wiedziałem. – Nie zaczynaj znowu. – Wsunęłam stopy do butów i sięgnęłam po ręcznik. – Muszę iść. To ważne, dobrze o tym wiesz. Usiadł, podpierając się na łokciu; niebieskie oczy patrzyły wrogo spod gęstych brwi, ciemne włosy miał wyjątkowo mocno zmierzwione. – Wiem tyle, że od tygodni cię nie widywałem. Wiem, że będę dzwonić do Camilli, by powiedzieć, że jednak nie możesz przyjść na kolację i czy się nie gniewa, i że naprawdę mi przykro, jeśli to jej zburzy plan usadzenia gości. Wiem tyle, że twoja praca zawsze jest ważniejsza. Pozwoliłam mu się żołądkować, wytarłam włosy prawie do sucha, a potem przeciągnęłam po nich grzebieniem, próbując nadać im jakiś ład. Nie było czasu na suszenie, musiały wyschnąć w drodze do szpitala. Kilka kosmyków, w jaśniejszym odcieniu brązu niż reszta, już zaczynało tworzyć loki wokół twarzy. – Camilla pracuje w galerii sztuki. Przez cały dzień nie ma nic lepszego do roboty, jak zmieniać plan usadzenia gości na swoich proszonych kolacyjkach. To będzie dla niej wyzwanie. Opadł na posłanie i wbił wzrok w sufit. – Zawsze to robisz. – Co? – Nie powinnam była pytać. – Krytykujesz moich znajomych, bo ich praca nie jest tak ważna czy tak wartościowa jak twoja. – Na litość boską… – Nie każdy chce zbawiać świat, Maeve. – Tak, upiększanie go jest tak samo ważne – warknęłam i natychmiast pożałowałam swoich słów. Camilla była miła, szczera i miała w oczach dziecięcą niewinność, która budziła instynkt opiekuńczy w każdym, kto ją znał, również we mnie. Zazwyczaj. Szorstkość w moim głosie brała się po części ze zmęczenia, po części z poczucia winy: rzeczywiście rozważałam wykręcenie się od jej proszonej kolacji. Nie to, że nie lubiłam znajomych Iana, po prostu nie mogłam znieść pytań. Mieliście ostatnio jakieś ciekawe przypadki? Czemu jeszcze nie złapaliście Palacza? Która z rzeczy widzianych przez ciebie na służbie była najokropniejsza? Żałujesz, że kara śmierci została zniesiona? Możesz mi anulować mandat za przekroczenie prędkości? To było męczące i łatwe do przewidzenia, a reprezentowanie całej policji stołecznej przed znajomymi Iana mnie żenowało. Zresztą mandaty drogowe były poza moim zasięgiem. – Ian… – Nie śpieszysz się? Spojrzałam na zegarek. – Owszem. Porozmawiamy o tym później, dobrze? – Nie mogę się doczekać. Miałam ochotę mu przypomnieć, że to nie ja zaczęłam temat. Zamiast tego pochyliłam się nad łóżkiem i pocałowałam Iana w ten kawałek podbródka, do którego mogłam dosięgnąć. Nie było odpowiedzi. Z westchnieniem poszłam do kuchni po banana, po czym chwyciwszy torebkę i płaszcz zbiegłam po schodach. Zamknęłam za sobą drzwi, wkładając ostrożnie klucz do zamka, żeby nie obudzić sąsiadów, choć jeśli przespali mój prysznic i moją rozmowę z partnerem, prawdopodobnie nie przerwałoby im snu trzaśnięcie drzwiami. Jeśli byli w domu, a nie na przedświątecznych zakupach w Nowym Jorku lub na zimowych wakacjach na Bahamach. Na moment przystanęłam w progu i opuściłam głowę, ciężką od wirujących myśli. Co ja robię? Co ja, u diabła, robię? Wcale nie miałam zamiaru mówić tego na głos i nie chodziło mi o pracę. Z pracą umiałam sobie radzić. Mój chłopak to była zupełnie inna sprawa. Byliśmy parą od ośmiu miesięcy, mieszkaliśmy razem od pół roku i od momentu, gdy się wprowadziłam do Iana, zaczęły się między nami kłótnie. Poleciałam na uśmiech, potężne bary i zawód, który nie miał nic wspólnego z przestępczością. On twierdził, że podoba mu się dynamiczna, zapracowana pani detektyw z długimi nogami, bez ukrytych motywów. Nie szukałam męża, który mógłby być ojcem moich dzieci… Na razie. Oczy mi nie rozbłysły chciwością, gdy usłyszałam, że pracuje w bankowości. Wszystko było takie proste. Widywaliśmy się, kiedy to było możliwe, spędzaliśmy wyrwane z dnia godziny w łóżku u niego albo u mnie, od czasu do czasu udawało nam się zjeść razem kolację, a kiedy moja umowa wynajmu wygasła i należało zawrzeć nową, Ian podjął ryzyko podobne do tego, dzięki któremu stał się bogaty, i zaproponował, żebym się wprowadziła do jego przesadnie wystylizowanego, drogiego mieszkania na Primrose Hill. Pomysł się nie sprawdził. To była katastrofa. I nie wiedziałam, jak się z niej wykaraskać. Po dwóch miesiącach znaliśmy się jedynie w sensie biblijnym. Nie odkryliśmy, co poza tym nas łączy ani jak moglibyśmy spędzać długie zimowe popołudnia, kiedy pogoda nie zachęca do wychodzenia z domu. Okazało się, że albo jesteśmy w łóżku, albo się kłócimy. Nic pośrodku. Zaczęłam dłużej zostawać w pracy, wychodzić wcześniej rano, w weekendy zaglądać do aresztu, nawet jeśli nie miałam służby. Jedynym plusem była zapłata za nadgodziny. Nocne powietrze było ostre, drżałam, idąc szybko ulicą. Włosy ziębiły mi kark. Cieszyłam się z płaszcza, który Ian mi kupił, długiego, w kolorze karmelu, z wysokogatunkowej wełny; był za ładny, żeby się w nim włóczyć po miejscach zbrodni, ale on się uparł. Szczodrości mu nie brakowało, szeroki gest graniczył z rozrzutnością. Nawet z dodatkowymi pieniędzmi za nadgodziny nie mogłam z nim współzawodniczyć. Nie byliśmy sobie równi i nie miało sensu udawanie, że jesteśmy. Nie dało się tak żyć. Kiedy dotarłam do samochodu zaparkowanego tam, gdzie poprzedniego wieczoru udało mi się znaleźć miejsce, a nie stał blisko domu, zatrzymałam się na chwilę, żeby odetchnąć ostrym powietrzem, skupić myśli i pozwolić, by mój umysł wypełniła cisza. Taki przynajmniej miałam zamiar. Skądś dobiegł odgłos pracującego na wysokich obrotach silnika – któryś z sąsiadów wyjeżdżał; mimo wczesnej pory narastał już hałas ulicznego ruchu. A ja musiałam być gdzie indziej. To nie był dobry moment na kontemplacje zen. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam. Moje obcasy stukały głośno na ceramicznej posadzce, więc Rob zobaczył mnie już z daleka. Siedział na krześle z wysokim oparciem, nogi miał wyciągnięte przed siebie i zajmował większą część korytarza przed oddziałem intensywnej terapii. – Dzień dobry. – Naprawdę już jest dzień? – zainteresował się, podając mi kartonowy kubek z plastikową przykrywką. – Myślałem, że wciąż mamy czwartkowy wieczór. – Nie. Jest piątek. Dwudziesty siódmy listopada. Przez cały dzień, jeśliby ktoś pytał. Uśmiechnął się; ciemna szczecina na jego twarzy była w połowie drogi do przemienienia się w całkiem przyzwoitą brodę. Walijscy przodkowie dali mu czarne włosy, niebieskie oczy, jasną karnację i urok osobisty, lecz musiał się golić dwa razy dziennie, żeby utrzymać w ryzach zawsze lekko widoczny zarost. Nigdy nie był przesadnie wymuskany, ale w tym momencie wyglądał na szczególnie wymiętego; zorientowałam się, że ma na sobie koszulę, którą nosił poprzedniego dnia. – Nie zdążyłeś być w domu. – Nie. – Siedzisz tu od wielu godzin. – Tak. – Jak? Pogroził mi palcem. – Nie mogę powiedzieć. Usiadłam na sąsiednim krześle i zdjęłam pokrywkę z kubka, wdychając opary kawy z automatu. – Ile takich kubków już opróżniłeś? Zamiast odpowiedzieć wyciągnął przed siebie rękę, żebym zobaczyła, jak drży. – Boże. Koniec z kofeiną. – Och, mamusiu… Pociągnęłam łyk kawy, uśmiechając się z ustami przy krawędzi kubka, gdy Rob odchylił głowę do tyłu, oparł o ścianę i ziewnął. – Nieźle się uwinęłaś. Spodziewałem się, że wyjście z łóżka i dotarcie tutaj zajmie ci pełną godzinę. Powinno mi było zabrać więcej czasu, ale prawie na całej trasie przekraczałam limity prędkości, a potem zostawiłam auto na szpitalnym parkingu, nie przejmując się, czy jest prawidłowo ustawione. – Znasz mnie. Zawsze gotowa do akcji. – Tak, jasne. Co u Iana? Zawahałam się lekko przed udzieleniem odpowiedzi; naprawdę nie chciałam opowiadać kolegom o domowych nieporozumieniach, ale udawanie też nie miało sensu. Rob spotkał Iana kilka razy i wyrobił sobie o nim opinię. – Był po prostu zachwycony pobudką. – Przykro mi z tego powodu. Jestem pewien, iż zrozumiał, że to ważne. Pociągając łyk kawy, wolno, wymownie uniosłam brew. Rob parsknął śmiechem. – Mniej więcej, co? – Właściwie to powinniśmy rozmawiać o śledztwie – powiedziałam szybko. – Gdzie szef? Ruchem głowy wskazał na podwójne drzwi za plecami. – Gdzieś tam. Męczy lekarza. – Wciąż nie chcą się zgodzić, żebyśmy porozmawiali z ofiarą? – Nie taką znowu ofiarą. Bardziej mi żal tego biedaka. Dochodzi do siebie po trzygodzinnej operacji, podczas której wszystko mogło się zdarzyć. – Serce mi krwawi z żalu. – Cóż, przydałoby mu się trochę dodatkowej krwi. Omal nie umarł w drodze do szpitala. Wycięła mu niezły numer. – Dzięki czemu pozostała przy życiu i może nam o tym opowiedzieć – przypomniałam dobitnie. Przyjrzał mi się z uśmiechem. – Wprowadzasz się w odpowiedni nastrój, Maeve? Zaczynasz się z nią identyfikować? Przed dziesiątą będziecie najlepszymi przyjaciółkami, taki jest plan? – I co z tego? – Kawa wystygła, mogłam ją dopić jednym haustem. Kofeina zaczynała działać. Chciałam być gotowa, kiedy pozwolą nam rozmawiać z dziewczyną. Chciałam zachować czujność. Chciałam uzyskać odpowiedzi, których potrzebowaliśmy, i przekazać je Charlesowi Godleyowi, tak jak kot przynosi martwego ptaka w darze miłości swojemu właścicielowi. Nie przeszkadzały mi długie godziny pracy i całkowite podporządkowanie, a tego szef wymagał od zespołu. Szczęśliwie się złożyło i byłam dumna, że należę do kręgu jego najbliższych współpracowników. W operacji „Mandragora” brało udział sześćdziesięciu policjantów, a większości nie udało się zamienić słowa bezpośrednio z Godleyem. Miał własny system: rozkazy spływały kaskadą ze szczytu, przekazywane przez zaufanych funkcjonariuszy oficerom, którym przydzielano zadania i ludzi, po czym puszczano ich w teren z zastrzeżeniem, że mają wrócić dopiero, kiedy je wykonają. Kierował dochodzeniem, które stało się medialnym wydarzeniem roku, jeśli nie całej dekady, i poświęcał stanowczo za dużo czasu na kontakty z dziennikarzami, żeby móc osobiście dopatrzyć każdego aspektu sprawy. Wybrał mnie z policji miejskiej i włączył do swojego oddziału, nie wiedziałam dlaczego, ale byłam gotowa zrobić wszystko, żeby go nie zawieść. – Nic. – Rob stracił zainteresowanie droczeniem się ze mną. Wyjął komórkę i zaczął przeglądać wiadomości, ziewając przy tym raz po raz. Nie przeszkadzałam mu zadowolona, że mogę przez chwilę posiedzieć w milczeniu. Czekanie na przełom w sprawie było nie do zniesienia, raniło serce. Teraz, kiedy nastąpił, mogłam sobie pozwolić na cierpliwość. Ale mimo to nie przestawałam się nerwowo wiercić. Nie musiałam czekać zbyt długo, bo po paru minutach wielkie dwuskrzydłowe drzwi prowadzące na OIOM otwarły się. Wychyliła się z nich pielęgniarka. Była młoda, z miodowymi pasemkami we włosach i sztuczną opalenizną na skórze. Odczułam podziw dla jej dbałości o wygląd o tak wczesnej porze. Zmierzyła mnie spojrzeniem obejmującym moje wilgotne włosy i twarz bez makijażu, po czym uśmiechnęła się ciepło do Roba. „Ta już uległa ­urokowi…”. – Proszę do szefa. Wstaliśmy jednocześnie. Rob był odrobinę ponadprzeciętnego wzrostu, mnie podwyższały obcasy; mieliśmy oczy na tym samym poziomie. Ściągnął brwi. – On chce rozmawiać ze mną, nie z tobą. – Nie wie, że tu jestem – odpowiedziałam słodkim tonem. – Chciałby rozmawiać ze mną, gdyby wiedział. – Powiem mu, że czekasz. – Sama mu powiem. No właśnie. Niezależnie od tego, jak bardzo lubiłam Roba, niezależnie od tego, jak dobrze się dogadywaliśmy, kiedy przychodziło do zabiegania o uwagę szefa, wykazywaliśmy dojrzałość i rozsądek dzieci walczących o ulubioną zabawkę. – Proszę bardzo. – Zarzuciwszy sobie kurtkę na ramię, wyminął mnie i z głośnym stuknięciem pchnął wahadłowe drzwi. Nie czekał, żeby sprawdzić, czy idę za nim, ani ich nie przytrzymał; nie żebym oczekiwała specjalnego traktowania – bynajmniej nie dawałam do zrozumienia, że chcę być traktowana jak dama – ale nie spodziewałam się zwykłej nieuprzejmości. Zostawiłam kubek po kawie na krześle i poszłam za nim, niemal depcząc mu po piętach. Wcale mi się nie zdawało, że przyspieszył, chcąc za wszelką cenę wejść pierwszy. Gdybym wiedziała, gdzie to jest, może by mnie kusiło, żeby się z nim ścigać, ale nie wiedziałam, zadowoliłam się więc pozycją tuż za nim w przemierzaniu oddziału intensywnej opieki medycznej. Jakoś mnie nie zdziwiło, że nadinspektor Godley zajął poczekalnię i się w niej zadomowił. Na stole leżały otwarte akta i cicho szumiący laptop. Nad ekranem pochylał się chudy ciemny mężczyzna o ściągniętej twarzy, w okularach: komisarz Thomas Judd. Nic dziwnego – dokądkolwiek szedł Charlie Godley, Judd podążał za nim; chociaż go nie lubiłam, należał mu się szacunek za sprawne organizowanie całej papierkowej roboty w dotychczasowym przebiegu śledztwa. Godley siedział na niskim krześle odchylony do tyłu, z rękami założonymi za głowę, podwiniętymi rękawami koszuli; sprawiał wrażenie zmęczonego, ale też skupionego. Wcześ­nie posiwiał – jego włosy były prawie białe – ale nie wyglądał przez to staro, wręcz przeciwnie. Srebrna czupryna i niebieskie oczy stanowiły pociągającą kombinację, zwłaszcza że Godley był do tego wysoki, barczysty i zbyt fotogeniczny dla mediów, żeby mogły mu się oprzeć. Dzisiaj twarz miał bladą i czerwone, zmęczone oczy. Z trudem się powstrzymałam przed współczującym cmoknięciem. Okazywanie czci szefowi nie było dobrze przyjmowane. A Godley nie zdawał się zainteresowany rolą obiektu kultu. Rob zapukał we framugę. – Chciał się pan ze mną widzieć, sir? Godley podniósł wzrok, patrząc na niego półprzytomnie. – Tak. Dobrze. Maeve, też tu jesteś. Świetnie. – Detektyw Langton do mnie zadzwonił. – Wiedziałam, że Roba to ucieszy. Mogło mu nawet osłodzić fakt, że szef się do mnie uśmiechnął. Jednak Rob tak naprawdę wcale nie potrzebował mojej pomocy. Sam potrafił zadbać o swoją reputację, i to całkiem skutecznie. Godley znów był skoncentrowany. – Przedstawiłeś jej sytuację? Rob przytaknął skinieniem. – Zatem wiesz, że mamy podejrzanego. I świadka. Nie było najmniejszej szansy, żebym się dostała w pobliże podejrzanego. Nauczyłam się nie pragnąć tego, czego nie mogę mieć. Wiedziałam, że będą z nim rozmawiać grube ryby, kiedy dojdzie do zdrowia. Ale świadek należał do mnie. – Chciałabym przesłuchać dziewczynę – powiedziałam gładkim tonem. – Prawdopodobnie łatwiej mi będzie zdobyć jej zaufanie. – Czekamy, aż wyrazi chęć złożenia zeznań i wytrzeźwieje. Jestem pewien, że doskonale się porozumiecie. – Judd wciąż pochylał się nad ekranem, wściekle waląc w klawisze, ale nigdy nie przepuszczał okazji, żeby kogoś wyszydzić. Zwłaszcza mnie. I tak po prostu lekka nerwowość, którą zawsze czułam w obecności szefa, zmieniła się w otwartą złość skierowaną przeciwko komisarzowi. Nie odziedziczyłam po ojcu rudych włosów, ale bez wątpienia posiadałam charakter, który powszechnie z nimi łączono. – Co to miało znaczyć, sir? – Dokładnie to, co powiedziałem. – Ton nie był zaczepny, ale oczy błysnęły za szkłami okularów; wiedział tak samo dobrze jak ja – jak każda z osób obecnych w pokoju – że właściwie nazwał mnie pijaczką. Wiecznie to samo; oczywiście piłam, bo byłam Irlandką. „Dla mnie dużego guinnessa, nie, niech będą dwa duże guinnessy i whisky na popitkę”. Nie liczyło się, że oboje moi rodzice byli abstynentami, że do dwudziestego roku życia nie skosztowałam alkoholu i że kiedy już się miałam napić, wolałam czerwone wino. – Poradzisz sobie – odezwał się Godley niepodatny na napięcie, które powstało w niewielkim dusznym pokoju. – Możesz zabrać ze sobą Roba, kiedy będziesz z nią rozmawiać. Chcę wiedzieć co się działo do momentu, kiedy go pchnęła nożem. Chcę wiedzieć, jak ją poderwał i namówił, żeby wsiadła do samochodu. Co takiego zrobił, że wpadła w panikę. Pracuję nad założeniem, że zrobił albo powiedział coś, co ją upewniło, że siedzi w aucie z naszym mordercą, ale nie wiem w czym rzecz, a nie chcę z nim rozmawiać, nie znając jej wersji wydarzeń. – W porządku. – Nie była to fizyka kwantowa. Powinno pójść łatwo. Powinno. – To ważny świadek – podkreślił Godley. – Nie chcę, żeby ktoś ją zdenerwował. Traktujcie ją z szacunkiem. Z pewnością ostatnia uwaga nie odnosiła się do mnie. Nie trzeba mi było tego mówić i miałam nadzieję, że Godley o tym wiedział. Judd to co innego. – Kiedy możemy się z nią zobaczyć? – Zaraz. Śpieszy jej się do wypisu. Zgodziła się złożyć zeznanie, ale według mnie jest już jedną nogą za drzwiami. Nie zwlekajcie. Odwróciłam się do wyjścia, gdy zatrzymał mnie głos Roba. – Są jakieś nowe wiadomości na temat samochodu, sir? Znaleźli coś? – Do tej pory nie – wycedził Judd przez zęby. – Co takiego? – Byłam szczerze zaskoczona. – Samochód jest czysty. Żadnych dowodów na to, czego się mogliśmy spodziewać. Nie było noża ani żadnej innej broni. Żadnego środka przyspieszającego spalanie. – Mogliśmy to schrzanić? Zrobił to co Sutcliffe i ukrył dowody, wiedząc, że zostanie aresztowany? Spędził tam jakiś czas, zanim go znaleźli. – Nie po raz pierwszy Rozpruwacz z Yorkshire pojawiał się w związku z naszym zabójcą, ale byłam zaskoczona, że Rob o nim wspomniał. Jeśli coś wkurzało Godleya, to porównywanie jego dochodzenia z nieudolnym, źle zorganizowanym i całkowicie bezowocnym polowaniem na Petera Sutcliffe’a, który został złapany właściwie przez przypadek. Istniała jeszcze jedna paralela. To nie działania policji doprowadziły do zatrzymania Vica Blackstaffa i można było zakładać, że media odpowiednio to nagłośnią. Godley poruszył nozdrzami, ale się nie odezwał, pozwalając mówić Juddowi. – Przeszukujemy uliczkę i przyległy teren. Jednak lekarze nie sądzą, żeby mógł się swobodnie poruszać. Był nieprzytomny, kiedy przyjechali ratownicy. – Zatem… – zaczęłam wolno. – Zatem musisz się dowiedzieć, co tak naprawdę się wydarzyło – dokończył za mnie Judd. – Bo na razie nie mamy pojęcia. Ta sama ładna pielęgniarka zaprowadziła nas do pokoju Kelly Staples, a właściwie zaprowadziła Roba, który z nią flirtował. Poszłam za nimi, z głową pełną kłębiących się myśli. To była moja wielka chwila. Zadać właściwe pytania. Uzyskać właściwe odpowiedzi. Nie zirytować jej. Zdobyć zaufanie. Nie zakładać, że wiesz, co ma ci do powiedzenia. Słuchać. Słuchać również tego, czego nie powie. Spokojnie. Pociągnęłam Roba na bok, kiedy pielęgniarka podprowadziła nas do drzwi szpitalnej sali i odeszła, kołysząc biodrami. – Ty robisz notatki, okej? Żadnego wtrącania się… Chcę sama z nią rozmawiać. – Cała należy do ciebie, skarbie. Jak powiedział Judd, z pewnoś­cią znajdziecie wspólny język. – Nie to powiedział. – Nic nie mogłam poradzić, że mój głos zabrzmiał, jakbym się broniła. „Przynajmniej nie ty, Rob…”. – Co on do ciebie ma? – Jest rasistowską, mizoginiczną świnią, nie wiedziałeś? Zawsze robi złośliwe uwagi na mój temat. – A mnie wygląda na dobrego człowieka. Szturchnęłam go, a potem przez chwilę potrząsałam głową, jakby to miało pomóc mi uporządkować wirujące myśli, ułożyć w jakiś spójny wzór. – Masz notatnik? – Zawsze. – Pokazał mi go. – I długopis. I mam jeszcze zapasowy, na wszelki wypadek. – Mój porządny harcerz. – Należało przystąpić do działania. Przybrałam wyraz twarzy, który, miałam nadzieję, emanował spokojem i nie budził poczucia zagrożenia, po czym pchnięciem otworzyłam drzwi. Na widok Kelly Staples pomyślałam najpierw, że płakała, a potem, że jest bardzo młoda. Siedziała przy łóżku we wzorzystym szpitalnym szlafroku. Na jej gołych stopach, pulchnych i bladych, było widać purpurowe ślady w miejscach, gdzie buty obtarły jej palce i pięty. Sprawiała wrażenie wykończonej. Jasne włosy zwisały jej wokół twarzy, oczy były czerwone i zapadnięte ze zmęczenia. Miała nadwagę i czuła się niekomfortowo w cienkim szpitalnym szlafroku, naciągała go na kolana, próbując je zakryć. Jej dolna warga wyglądała tak, jakby ją ciągle zagryzała. Przysiadłam na brzegu łóżka, starając się wyglądać miło. Uśmiechnęłam się. – Kelly? Jestem detektyw Kerrigan. Możesz mi mówić Maeve. A to mój kolega detektyw Langton, będzie notował. Rob usadowił się dyskretnie na twardym krześle w kącie sali. Kelly popatrzyła na niego, a potem znów przeniosła na mnie pozbawione wyrazu spojrzenie. – Nie wiecie, kiedy moja mama tutaj przyjedzie? – Nie. Przykro mi. Na pewno już jest w drodze. – Przywiezie ubranie. Nie mam żadnych ubrań. Zabrali mi. – Będą musieli je zbadać, szukając śladów. – Pominęłam milczeniem, że i tak nie nadawałyby się do noszenia nasiąknięte krwią Vica Blackstaffa. – Chcę jechać do domu. – Pojedziesz wkrótce. – Mówiłam łagodnym tonem, jakbym się zwracała do dziecka. Co akurat było dobrym posunięciem. – Ile masz lat, Kelly? – Dwadzieścia. Świetnie. Nie trzeba było czekać na obecność dorosłej osoby. – Uczysz się? Czy pracujesz? – Studiuję w college’u. Gastronomię. – Trochę jakby się ożywiła. – Jestem na ostatnim roku. – Chcesz być szefem kuchni, kiedy skończysz? Wzruszyła ramionami zbita z tropu. – Nie wiem. Dosyć przyjacielskiego zagadywania. Należało wrócić do powodu naszej rozmowy. – Chciałabym z tobą porozmawiać o tym, co się wydarzyło. Mamy kilka pytań, a potem pozwolimy ci jechać do domu. Wywróciła oczami, ale nic nie powiedziała. – Po pierwsze, chcę cię zapewnić, że nie oznacza to dla ciebie żadnych kłopotów. Jesteś świadkiem, nie podejrzaną, więc nie musisz uważać, co mówisz. Po prostu chcemy wiedzieć, co się stało, zanim… uciekłaś. – Jakkolwiek by na to patrzeć, „uciekłaś” brzmiało lepiej niż „kilka razy dźgnęłaś człowieka nożem w brzuch”. Poruszyła się niespokojnie. – To znaczy, że on nie żyje? – Jest na oddziale intensywnej terapii. Żyje. – Przykro mi to słyszeć. – Zadarła wyzywająco podbródek; pomyślałam, że ma nadzieję zobaczyć w moich oczach szok. Jeśli tak, to doznała rozczarowania. – Możesz mi opowiedzieć, co się stało? Zacznij od początku. O której wyruszyłaś do klubu? Nie mogę powiedzieć, żeby Kelly Staples była łatwa do przesłuchania. Pokrywała lęk napastliwością. Przez kilka pierwszych minut walczyła ze mną, ledwie odpowiadając na pytania. Jednak w miarę rozwoju opowieści o tamtej nocy następowała w niej jakaś przemiana, monosylaby stawały się zdaniami, a zdania akapitami i wkrótce mówiła już całkiem swobodnie, słowa płynęły jak woda do kratki ściekowej. Miałam nadzieję, że Rob jest w stanie nadążyć. – No więc myślę sobie, że minicab będzie tańszy i szybciej dotrę do domu. Chodzi o to, że on był stary. Mniej więcej w wieku mojego taty. I taki jakby spokojny. Po prostu… uczynny. Pomyślałam, że może przypominam mu córkę i chce dopilnować, żebym bezpiecznie dotarła do domu. Co za idiotka. Totalna idiotka. Powinnam była wiać na kilometr, tyle że nie dałam rady w moich butach. Ledwie w nich szłam. – Co się działo, kiedy wsiadłaś do samochodu? Słowa płynęły. Jego samochód, to co zwróciło jej uwagę – lekki zapach benzyny, który coraz bardziej ją niepokoił, kiedy o nim myślała. Odmowa, żeby ją zawieźć do domu drogą, którą znała. Uliczka, gdzie obiecał zawrócić. Jak było ciemno. Jak ją zwodził, mówiąc, że drzwi nie da się otworzyć od wewnątrz. Jak się pocił. Jakie to było okropne i to, co mówił, też było okropne i po prostu wiedziała, że to on, Palacz, więc musiała działać, zanim on zrobi jej to, co zrobił tamtym innym dziewczynom. – Miałam ten nóż, rozumiecie, w bucie. Do obrony. Mój młodszy brat mówił, że w dzisiejszych czasach trzeba być bardzo ostrożnym. – Zaśmiała się nienaturalnie piskliwie z nerwów. – No i to się miało potwierdzić, nie? Chodzi o to, że gdybym go nie miała, kto wie, gdzie bym była? Może w kostnicy. Może, może nie. Zaczynałam się denerwować. – Wróćmy do czasu, zanim wyjęłaś nóż, Kelly. Co on takiego powiedział, co cię upewniło, że jest zabójcą? – Zatrzymał samochód i powiedział, że mnie wysadzi. – I? – I nic. Gdy tylko zatrzymał auto, już wiedziałam. Czekałam. Jedynym odgłosem w pokoju było skrobanie długo­pisu Roba po papierze. Gdy umilkło, zapytałam łagodnym tonem: – Co wiedziałaś, Kelly? – Że jest zabójcą. Tamtym zabójcą. No wiecie, tym co palił ciała. Starałam się okazywać uprzejme zrozumienie. Ale w głowie miałam pustkę, nie licząc powtarzających się monotonnie słów: Niech to szlag… niech to szlag… niech to szlag… Zakończyła opowieść, mówiąc nam, że zaatakowała go, zanim on mógł się do niej dobrać, że nie widział, jak go atakuje, dodając na koniec: – Siedzę w tym pokoju od dwóch godzin i nie zapaliłam ani razu, więc jeśli nie macie nic przeciwko temu, mogę już iść? – Musisz jeszcze trochę zostać. – Siliłam się na miły ton. – Prawdopodobnie to nie koniec zeznań, obawiam się. I na razie nie zostałaś wypisana ze szpitala. Wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Chcę do domu. – Wiem. – Wstałam, nagle poczułam się nieswojo. Nie mogłam skłamać, mówiąc, że wkrótce pójdzie do domu; jeśli się nie myliłam, czekało ją aresztowanie. Z jej relacji wynikało, że istnieje podstawa do postawienia oskarżenia z paragrafu 18: zranienie z zamiarem spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała. Kelly tarła oczy, rozmazując łzy i resztki makijażu po bladych policzkach. – Chcę do mamy – wyszło spomiędzy jej palców. Podeszłam do drzwi, otworzyłam je szarpnięciem i wypchnęłam Roba przed sobą. – Dziękuję ci za pomoc, Kelly. Będziemy w kontakcie. Odgłos pochlipywania umilkł gwałtownie wraz z zamknięciem drzwi. Były to, niestety, drzwi wahadłowe, którymi nie dało się trzasnąć. Rozejrzałam się za czymś, co mogłabym kopnąć. Potrzebowałam czegokolwiek, żeby dać upust swoim uczuciom. – Co za urocza dziewczyna. – Nie bądź złośliwy. – Czułam się w obowiązku bronić biednej, pechowej Kelly, choć też byłam na nią wściekła. – Kto jest złośliwy? – Ty, i dobrze o tym wiesz. – Powiedziałem tylko, że jest urocza. – Zamrugał, patrząc na mnie z miną niewiniątka. – Nie z tych, do których chciałbyś się zbliżyć bez wyraźnego ostrzeżenia, ale milutka. – Blackstaff miał jakieś nieczyste zamiary. Co zamierzał z nią zrobić? – Nigdy się nie dowiemy. A to co wiemy, nie usprawiedliwia tego, co ona mu zrobiła, prawda? Musiałam mu przyznać rację. – Z jej zeznań wynika, że nic nie zrobił. No dobrze, trochę ją przestraszył, jestem pewna, że słusznie nabrała podejrzeń. Może myślał, że jest zbyt pijana, żeby wiedzieć co robi, i chciał to wykorzystać. Ale ona zareagowała zupełnie nieadekwatnie do sytuacji. Nie ma cienia dowodu łączącego go z tamtymi morderstwami, ani jednego konkretu, który by potwierdzał jej twierdzenie, że on jest zabójcą. Bądźmy szczerzy, jej wersja nie utrzyma się w sądzie. – Mogła mieć rację. Może pozbył się rzeczy, zanim tam dotarliśmy. – Co? Kanistra z benzyną i przynajmniej jednego ostrego narzędzia? Paralizatora? Nic takiego nie było w tym samochodzie, prawda? Ani wokół niego. Mamy przerąbane. Kompletnie przerąbane. – Owszem. I to ty będziesz musiała powiedzieć o tym God­leyowi. – Nie myśl, że mi to nie przyszło do głowy. – Przyjrzałam mu się. – A ciebie to nie rusza, co? Mamy katastrofę, a ty się w ogóle nie przejmujesz. Wzruszył ramionami. – I tak nic nie możemy na to poradzić. Pan Blackstaff miał pecha. Ale jesteśmy w sytuacji nie gorszej niż wcześniej. – Jasne, świetnie nam idzie. Cztery kobiety nie żyją i nie ma żadnych tropów. Masz rację, to tylko drobny kryzys. Poza tym jesteśmy świetni. – Zamknęłam oczy i westchnęłam, pocierając nasadę nosa. – Boli cię głowa? – Nie masz pojęcia jak bardzo. – Zobaczę, czy siostrzyczka da mi aspirynę. – Poklepał mnie po ramieniu. – Przynajmniej tyle mogę zrobić. – Nie każ mi wymieniać, co mógłbyś zrobić. – Och, wiem co być chciała, żebym zrobił. – Nigdy w życiu, Langton. – Nie ma się czego wstydzić, Kerrigan. Nie byłabyś pierwszą, która się we mnie zadurzyła. Prawdopodobnie lepiej z tym nie walczyć. – Walczyć z czym? Odruchem wymiotnym? Wracaliśmy korytarzem tam, skąd przyszliśmy, dogryzając sobie nawzajem przez całą drogę. Sprawiało mi to ulgę, bo pozwalało nie myśleć, co zaraz miałam powiedzieć nadinspektorowi Godleyowi. Chór przekleństw w mojej głowie zabrzmiał trochę głośniej, wprowadzając pewne urozmaicenie do repertuaru. „Niech to zasrany, pieprzony szlag…”. Wyszliśmy zza rogu korytarza, mimo nastroju śmiałam się z czegoś, co powiedział Rob, patrząc bardziej na niego niż przed siebie, więc dopiero kiedy nagle spoważniał, przestałam się szczerzyć i odwróciłam głowę. Godley z Juddem czekali na nas, z ponurymi minami, ubrani w kurtki. Poczułam, że moja twarz też przybiera ponury wyraz. Byłam gotowa powiedzieć im najgorsze. – To nie on. Wpatrywałam się w Judda zbita z tropu. – Właśnie to miałam powiedzieć. Skąd… – Jest kolejne ciało. Następna młoda kobieta. – Godley sprawiał wrażenie wyczerpanego. – Vic Blackstaff nie mógł tego zrobić. To się stało w ciągu ostatnich trzech godzin. Kiedy Blackstaff był tutaj operowany. Pokiwałam głowa. – Z zeznania Kelly Staples wynika, że nic nie wskazywało, iż on jest zabójcą, nawet jeśli rzeczywiście sprawiał wrażenie, że coś knuje. Na nieszczęście dla Victora Kelly się przestraszyła i zaatakowała. Po prostu się pomyliła. – Nie ona jedna – rzucił szorstko Godley. – Trzeba ją oskarżyć – włączył się komisarz Judd. – Nie będziemy na to marnować czasu. Zadzwonię do Miejskiego Wydziału Kryminalnego i przekażę sprawę posterunkowemu pełniącemu dyżur. Będziesz musiała mnie zapoznać z jej zeznaniem, Kerrigan. Powinnam być mu wdzięczna, że nie kazał mi czekać na tych z komendy miejskiej, żeby im przedstawić sytuację, ale powstrzymałam się przed wyrażeniem wdzięczności. To znaczyło, że będę musiała z nim rozmawiać. Uśmiechnęłam się promiennie. – Oczywiście. – No to zbierajcie się – ponaglił Godley. – Spotkamy się na miejscu nowej zbrodni. Tak po prostu skończyliśmy z Kelly Staples; o jej losie miał zadecydować ktoś inny. Nie mogłam się wyzbyć myśli, że jest jeszcze jedną ofiarą Palacza, jeszcze jednym efektem ubocznym jego zbrodni. Musieliśmy go złapać, i to szybko. Jechaliśmy obejrzeć kolejne ciało, to dowodziło, że jesteśmy wciąż daleko od celu.